www.oldebroek.net

Over hoe woorden applaus kregen en de waarheid de zaal verliet.

door Eira Daal

Er zijn dagen dat ik luister en denk:
is dit echt wat we zijn geworden?
Een land waar volume zwaarder weegt dan visie,
waar nuance klinkt als verraad,
en waar voorzichtig denken wordt aangezien voor lafheid.

Ik hoor gesprekken - bij de kapper, in de trein, in de raadzaal
en ergens tussen de opgeblazen woorden
en de herhaalde zinnen
vergaat me de moed.

We zeggen dat we vrij spreken,
maar vaak bedoelen we: vrij om te overschreeuwen.
Wie stil is, wordt verdacht.
Wie twijfelt, wordt gecorrigeerd.
En de waarheid?
Die is te vermoeid om nog haar mond open te doen.

Het theater van de waarheid

Er was eens een plein waar mensen samenkwamen om te spreken.
Ze noemden het de markt van ideeën.
Iedereen mocht daar zijn waarheid tonen,
als koopwaar op een kraam, glanzend gepresenteerd.
In het begin was het nog oprecht.
Mensen kwamen om te luisteren, om te zoeken, om te begrijpen.
Tot iemand ontdekte dat wie het hardst riep, het meeste publiek trok.
Vanaf dat moment veranderde de markt in een theater.

De woorden kregen schmink.
De stemmen oefenden hun toon.
Waarheid werd een decorstuk, zorgvuldig verlicht.
En wie twijfelde, kreeg geen rol meer.

De menigte juichte voor de felste spelers.
Ze hielden van scherpte, van drama, van strijd.
Het werd gewoonte om niet te luisteren,
maar te wachten tot je zelf weer aan de beurt was.

Achter in de zaal zat de waarheid zelf.
Zonder masker, zonder licht.
Ze keek naar het toneel,
hoe mensen haar naam gebruikten
om applaus te oogsten.

Ze had het al vaker geprobeerd -
haar hand opsteken, haar stem verheffen -
maar telkens werd ze overstemd
door kreten van eigen gelijk.

Op een dag stond ze op.
Ze liep naar de uitgang,
en niemand merkte dat ze wegging.
Sindsdien is het theater voller dan ooit.
Nieuwe spelers, nieuwe decors,
altijd een nieuw schandaal om te spelen.

En af en toe, als de lichten doven,
fluistert iemand zacht:

“Er mist iets.”

Maar niemand weet nog precies wat.

Waarheid verdwijnt niet in één klap.
Ze verdwijnt in applaus.

Tot de waarheid terugkeert

Misschien is dat wat ons rest:
de stoelen even leeg laten,
het toneel afbreken,
de schmink afwassen.

Zodat, als ze terugkeert,
ze ons niet aantreft als spelers,
maar als mensen -
stil, bereid om te luisteren.

https://eiradaal.substack.com/

Oorverdovende stilte in Oldebroek

door Eira Daal

Er was een zomer die zich plotseling liet voelen in Oldebroek.
Op 3 juni vertrok wethouder Ben Engberts.
Per direct, principieel, onverzettelijk — zeggen de verhalen.
Zijn vertrek liet het college achter met een gapend gat,
een coalitie gehavend en gefragmenteerd.

De SGP-fractie volgde, trok zich terug, gekwetst en verontwaardigd.
De stemmen in de raad verharden, de vergaderingen werden battlegrounds van verontwaardiging en stiltes die meer zeiden dan woorden ooit konden.
Het gewone ritme van bestuur was verdwenen.

Even later trad de ABO toe.
Er werd geschoven, aangepast, verdeeld.
Een nieuwe wethouder trad aan — Bob Bergkamp, 10 juli.
Het leek alsof de storm voorbij was, het college weer voltallig.
Een crisis, opgelost.

En toen, 2 september, opnieuw stilte.
De wethouder van de ABO trad af, persoonlijke omstandigheden.
Sindsdien: niets.
Oorverdovende stilte.

Geen berichten. Geen zicht op wie deze plek gaat innemen.
Geen geluid. Zelfs de gebruikelijke geruchten blijven uit.

Het is eind oktober.
De gemeenteraadsverkiezingen in maart 2026 staan voor de deur.
Wie durft dit korte stuk van tijd nog op zich te nemen?
Wie neemt de stoel die wacht, leeg en onbeantwoord?

En terwijl de stilte blijft hangen, rest slechts de vraag:
“Hoe zal deze leegte worden ingevuld, en door wie?”

Stilte is niet leeg.
Ze is de ruimte waarin keuzes zich langzaam aftekenen.